Παρασκευή 19/4/2019 στα "Σκαλάκια": 20 χρόνια από την επίθεση του ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία. Δεν ξεχνάμε. Έξω το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια! Καμιά συμμετοχή στις επεμβάσεις!
Ομιλία του Γιάννη Αγγέλου, συνταγματάρχη εα και υποψήφιου ευρωβουλευτή του ΚΚΕ
Συντρόφισσες, σύντροφοι, φίλες, φίλοι
ΝΑΤΟ, λοιπόν. Μια ιστορία που συμπλήρωσε πριν λίγες μέρες, στις 4/4, 70 χρόνια ζωής. Ας δούμε την ιστορία αυτή, πώς ξεκίνησε, πώς δημιουργήθηκε αυτός ο μηχανισμός, που από όπου περνά, αφήνει πίσω μόνο καταστροφή.
Τον Αύγουστο του 1945, αν και ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ουσιαστικά έχει τελειώσει (ήδη στις 9 του Μάη είχε υπογραφεί η άνευ όρων παράδοση της Γερμανίας, ενώ και η Ιαπωνία ετοιμαζόταν να υπογράψει ανάλογη συνθήκη), οι Αμερικανοί, προπαγανδίζοντας την αναγκαιότητα να δοθεί «η χαριστική βολή» στην Ιαπωνία, δοκιμάζουν την ατομική βόμβα όχι σε στρατιωτικούς στόχους, αλλά στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Το γεγονός και μόνο ότι η Ιαπωνία είχε ήδη ηττηθεί, αλλά και ότι οι δύο ατομικές βόμβες δεν έπεσαν σε στρατιωτικούς στόχους, έκανε φανερό ότι άλλος ήταν ο σκοπός που οι ΗΠΑ έριξαν τις βόμβες. Ήθελαν να τρομοκρατήσουν την ΕΣΣΔ, τη νεοσύστατη Λαϊκή Δημοκρατία της Κίνας, τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, τον αγώνα του εργατικού κινήματος στις καπιταλιστικές χώρες για κοινωνική απελευθέρωση, ουσιαστικά να σταματήσουν την ιστορία της κοινωνικής εξέλιξης προς τα μπρος και, αν μπορούσαν, να την «αντιστρέψουν».
Η διαμόρφωση του αντιχιτλερικού συνασπισμού (ΕΣΣΔ, ΗΠΑ, Αγγλία), μετά την επίθεση της Γερμανίας στην ΕΣΣΔ, ήταν ένας προσωρινός συμβιβασμός των ιμπεριαλιστικών αυτών κρατών με τον σοσιαλισμό. Κανείς δεν ξεχνούσε πως η προετοιμασία της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας για πόλεμο στηρίχτηκε στα κεφάλαια των άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών (Αγγλίας, ΗΠΑ, Γαλλίας), των αντιπάλων της στον πόλεμο, με στόχο την επίθεση στην ΕΣΣΔ και την καταστροφή του πρώτου στον κόσμο σοσιαλιστικού κράτους και το μοίρασμά του, όπως και το ξαναμοίρασμα άλλων εδαφών, ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη.
Το Μάρτη του 1947, ο Αμερικανός Πρόεδρος Τρούμαν είχε διακηρύξει μπροστά στα μέλη του Κογκρέσου το πολιτικό και στρατιωτικό δόγμα των ΗΠΑ, που θα μείνει στην Ιστορία με το όνομά του. Η ιδέα συγκρότησης μιας στρατιωτικοπολιτικής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, που ωρίμαζε ακόμη πριν από το τέλος του πολέμου, τώρα είχε ήδη μπει σε τροχιά υλοποίησής της.
Σε αυτό συνέβαλε επίσης το Σχέδιο Μάρσαλ, το οποίο αποσκοπούσε -πέραν της εδραίωσης της αμερικανικής κυριαρχίας- να εμποδίσει με οικονομικούς όρους το ξέσπασμα μιας επαναστατικής κρίσης στην Ευρώπη και να φράξει τον δρόμο σε εξελίξεις που υπερέβαιναν το καπιταλιστικό σύστημα.
Στις 4 Μάρτη 1948 -ύστερα από βρετανική πρωτοβουλία- συγκεντρώθηκαν στις Βρυξέλλες, για να συζητήσουν τους όρους σύναψης συνθήκης αμοιβαίας βοήθειας, οι υπουργοί Εξωτερικών της Μ. Βρετανίας, της Γαλλίας, του Βελγίου, του Λουξεμβούργου και της Ολλανδίας.
Στις 17 Μάρτη 1948 υπογράφηκε η Συνθήκη των Βρυξελλών, με την οποία συγκροτήθηκε η «Δυτική Ένωση» των 5 προαναφερόμενων κρατών.
Στις 4 Απρίλη 1949, στην αίθουσα τελετών του Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην Ουάσιγκτον, οι υπουργοί Εξωτερικών των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας, της Ιταλίας, του Βελγίου, του Καναδά, της Δανίας, της Ισλανδίας, του Λουξεμβούργου, της Νορβηγίας, της Ολλανδίας και της Πορτογαλίας (δικτατορία Σαλαζάρ) υπέγραψαν το Σύμφωνο του Βορείου Ατλαντικού και ίδρυσαν τον Οργανισμό του Βορειοατλαντικού Συμφώνου (North Atlantic Treaty Organization, ΝΑΤΟ). Ήταν μια αποφράδα ημέρα, με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, να συμφωνούν να συσπειρώσουν το πολιτικό και στρατιωτικό δυναμικό τους, σε ένα σαφή ρόλο και στόχο. Τη δημιουργία μιας επιθετικής πολεμικής μηχανής, με στόχο πρώτα και κύρια τη Σοβιετική Ένωση κι ότι αυτή πρέσβευε. Το Φλεβάρη του 1952, με κυβέρνηση Πλαστήρα - Βενιζέλου η ελληνική Βουλή κυρώνει νόμο με τον οποίο η χώρα μπαίνει στο NATO.
Καταψηφίζουν οι βουλευτές της ΕΔΑ, ενώ ήδη το ΚΚΕ από την πολιτική προσφυγιά, έχοντας αντιταχτεί στη Συμφωνία για ένταξη της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, καταγγέλλει το γεγονός της υπογραφής της, κάνοντας λόγο για πολεμοκάπηλα σχέδια των ιμπεριαλιστών στην περιοχή, καταγγέλλοντας ταυτόχρονα τη συμμετοχή των αστικών πολιτικών δυνάμεων σε αυτά. Την ίδια περίοδο εντάσσεται και η Τουρκία σ' αυτόν τον ιμπεριαλιστικό στρατιωτικοπολιτικό συνασπισμό. Είναι ακριβώς η περίοδος που ο Ν. Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του σύρονταν στο έκτακτο στρατοδικείο για να καταδικαστεί σε θάνατο και να εκτελεστεί 40 ημέρες ακριβώς μετά την επικύρωση από τη Ελληνική Βουλή της ένταξης της χώρας μας στη λυκοσυμμαχία.
Κύριο μέλημα του βορειοατλαντικού στρατιωτικοπολιτικού συνασπισμού, στο μεγαλύτερο μέρος του 20ου αιώνα, υπήρξε η στοχοποίηση των λαών και της πολιτικής της ΕΣΣΔ και των υπόλοιπων σοσιαλιστικών χωρών. Μετά την ανατροπή του Σοσιαλισμού και τη διάλυση της ΕΣΣΔ, το ΝΑΤΟ αποκάλυψε τις πραγματικές του στοχεύσεις. Επικαιροποίησε το δόγμα του και από την βίαιη ανάληψη «διευθέτησης κρίσεων», μέσω υποδαύλισης από τους ίδιους τους ιμπεριαλιστές, εθνικιστικών αντιθέσεων τη δεκαετία του '90 (επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία το 1999 κ.λ.π.), πέρασε στην αντιμετώπιση του «νέου εχθρού», αόρατου αυτή τη φορά, τη λεγόμενη διεθνή τρομοκρατία. Το «σύγχρονο» ΝΑΤΟ, όπως επικυρώθηκε στη Σύνοδο του οργανισμού το Νοέμβρη του 2010 στη Λισαβόνα, προβλέπει και υιοθετεί την ένοπλη και βίαιη επέμβασή του, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, ακόμη και στο εσωτερικό των χωρών μελών του. Πρόσχημα, η αντιμετώπιση του «εξτρεμισμού» και της «τρομοκρατίας», αλλά και η «αποκατάσταση της δημοκρατίας».
Συνοπτικά, η στρατηγική του ΝΑΤΟ αποτυπώνεται τα τελευταία χρόνια σε δύο βασικούς άξονες: Ο ένας είναι η εξάπλωση της δράσης του και η ένταξη στο συνασπισμό του των πρώην χωρών-μελών του Συμφώνου της Βαρσοβίας και των Βαλκανίων και ο άλλος η εδραίωση της παγκόσμιας δράσης του. Είναι άξονες που σχηματοποιούν έναν αδυσώπητο πόλεμο ελέγχου των αγορών, διαμόρφωση συμμαχιών ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη για να καρπωθούν το μεγαλύτερο μερίδιο του πλούτου για λογαριασμό των μονοπωλίων και διεκδίκησης της καλύτερης δυνατής θέσης στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.
Η αστική τάξη της Ελλάδας (μέσω των κομμάτων της όπως η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ,) έχει τεράστιες ευθύνες για την εμπλοκή της χώρας μας σ’ αυτούς τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Οι επιλογές της, έχουν ανυπολόγιστες συνέπειες και στην προάσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, αν ληφθεί υπόψη ο ρόλος του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, όπου μετά από ελληνική πρόσκληση δρα επιχειρησιακά, ενώ ταυτόχρονα αρνείται να αναγνωρίσει τα θαλάσσια σύνορά μας με την Τουρκία. Ήταν και παραμένει ταξική επιλογή στρατηγικής σημασίας για την αστική τάξης της χώρας. Οι επιπτώσεις της υπήρξαν βίαιες, αιματοβαμμένες και οι συνέπειές τους βασανίζουν ακόμη και σήμερα τον ελληνικό, τον κυπριακό, αλλά και άλλους λαούς της περιοχής μας.
Από τα 70 χρόνια ύπαρξης του ΝΑΤΟ, λοιπόν, τα 67 χρόνια η Ελλάδα αποτελεί μέλος του. Ο χρόνος είναι αρκετός για έναν απολογισμό.
Κορέα
Η επέμβαση του ΝΑΤΟ στην Κορέα τη δεκαετία του ’50 βάφτηκε και με ελληνικό αίμα. Ο ελληνικός λαός, από την πρώτη στιγμή ένταξης της χώρας στο ΝΑΤΟ, γνώρισε τις συνέπειες της εμπλοκής του τόπου στον ιμπεριαλιστικό οργανισμό. Τα θύματα Ελλήνων, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, ήταν από τον Στρατό 183 νεκροί και 610 τραυματίες και οι απώλειες της Αεροπορίας 12 νεκροί και 4 χαμένα αεροσκάφη.
Κύπρος
Το έγκλημα της Κύπρου, το 1974, έχει τη σφραγίδα του ΝΑΤΟ .
Αντί οποιασδήποτε άλλης αναφοράς, θα περιοριστούμε στα στοιχεία που προέκυψαν από την ανάκριση που διεξήχθη στη Βουλή το 1987, για το «φάκελο της Κύπρου» και καταγράφτηκαν στο βιβλίο «Έγκλημα εναντίον της Κύπρου», του τότε βουλευτή του ΚΚΕ, Κώστα Κάππου.
Το ΝΑΤΟ λοιπόν και οι Αμερικάνοι:
Ήταν αυτοί, που σχεδίασαν το πραξικόπημα κατά του Μακάριου –όπως ομολόγησε ο επικεφαλής του πραξικοπήματος στην Κύπρο, ο Γεωργίτσης– και οι συνταγματάρχες το εκτέλεσαν ώστε να δοθεί το πρόσχημα για την τουρκική επέμβαση στο νησί.
Ήταν αυτοί, που ασκούσαν «φορτική πίεση» – πως ομολόγησε ο «πρωθυπουργός» Κόλλιας– για την αποχώρηση των ελληνικών στρατευμάτων κατά τη διάρκεια της προέλασης των τουρκικών δυνάμεων.
Ήταν αυτοί, που μέσω του 6ου Αμερικανικού Στόλου, της βρετανικής αεροπορίας και των βρετανικών ναυτικών δυνάμεων, έπαιξαν ρόλο προγεφυρώματος –όπως ομολόγησε ο τότε αρχηγός ΓΕΑ Παπανικολάου– για την εισβολή των τουρκικών δυνάμεων στο νησί και την αναχαίτιση των ελληνικών δυνάμεων σε περίπτωση που αυτές «εκινούντο».
Ήταν αυτοί, που –όπως ανέφερε ο αντιστράτηγος του ΑΕΔ Μπίτος– σε τηλεφωνικές επικοινωνίες του Κίσινγκερ με τον Ετσεβίτ, του έδωσαν την «άδεια» να βυθίσει το ελληνικό αρματαγωγό που βρέθηκε στην περιοχή.
Γιουγκοσλαβία
Η Ελλάδα αποτέλεσε το 1999 το προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ κατά τη διάρκεια της θηριωδίας ενάντια στη Γιουγκοσλαβία: Στρατιωτικές βάσεις, λιμάνια, αεροδρόμια, ολόκληρο το ελληνικό έδαφος παραδόθηκε στη ΝΑΤΟική συμμορία για να φέρει σε πέρας το έγκλημα. Παρότι η τότε κυβέρνηση ισχυριζόταν ότι «δεν συμμετείχε» στους βομβαρδισμούς και τη στρατιωτική περικύκλωση της Γιουγκοσλαβίας, τα επίσημα στοιχεία αναφέρουν ότι μόνο από τη Θεσσαλονίκη με κατεύθυνση το Κοσσυφοπέδιο πέρασε η ακόλουθη ΝΑΤΟική δύναμη πυρός:
1000 αεροσκάφη,
420 πλοία,
510 σιδηροδρομικοί συρμοί,
400 φάλαγγες οχημάτων διαφόρων τύπων,
40.000 οχήματα και
60. 000 στρατιώτες
Ιράκ
Παρούσα η Ελλάδα και στο επόμενο έγκλημα του ΝΑΤΟ. Αυτή τη φορά ενάντια στο Ιράκ. Οι αριθμοί το αποδεικνύουν: Κατά το κρίσιμο διάστημα της επίθεσης στο Ιράκ (20 Μάρτη – 30 Απρίλη), 270 αεροσκάφη του ΝΑΤΟ με κατεύθυνση το Ιράκ προσγειώθηκαν ή περνώντας από τον εθνικό εναέριο χώρο μας, έδωσαν αναφορά πορείας στη Σούδα! Ανάμεσά τους 3.963 μεταφορικά και 307 μαχητικά.
Επίσης σταθερά κάθε μέρα απογειώνονταν ή προσγειώνονταν από τη Σούδα πάνω από 20 κατασκοπευτικά ηλεκτρονικού πολέμου, ιπτάμενα ραντάρ, ανθυποβρυχιακά και άλλα αεροσκάφη.
Σε ό,τι αφορά στο ναυτικό σκέλος της βάσης, από την αρχή του 2003 που άρχισε η προετοιμασία μέχρι το τέλος των επιχειρήσεων, έδεσαν στη Σούδα και υποστηρίχτηκαν (με πυρομαχικά, καύσιμα, τρόφιμα, συντήρηση κλπ)
196 πλοία – ανάμεσά τους 2 αεροπλανοφόρα,
16 υποβρύχια (και πυρηνοκίνητα),
56 φρεγάτες
Αν, δε, πάμε πιο πίσω, στην αφετηρία της αμερικάνικης αντιτρομοκρατικής εκστρατείας (11/9/2001), τα πλοία ξεπερνούν τα 750. Οι αριθμοί αυτοί οδήγησαν ακόμα και τον Μπους, σε ειδική τελετή που έγινε στις ΗΠΑ να ανακηρύξει την Ελλάδα τέταρτη σε σημασία σύμμαχο χώρα των ΗΠΑ στο ΝΑΤΟ, από την άποψη της συνεισφοράς της στην εισβολή στο Ιράκ…
«Κόκκινη προβιά»
Το ΝΑΤΟ έχει τη δική του συμβολή και στην εμπέδωση της «δημοκρατίας» στην Ελλάδα. Χαρακτηριστική η υπόθεση της «Κόκκινης προβιάς». Η υπόθεση ξεκινά τη δεκαετία του ’50, όταν η CΙΑ στήνει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μιαν απίστευτη τρομοκρατική–παρακρατική επιχείρηση, στο όνομα της αντιμετώπισης του «κομμουνιστικού κινδύνου». Η επιχείρηση γίνεται γνωστή στην Ιταλία με τον κωδικό «Γκλάντιο». Στην Ελλάδα, το παράρτημα της «Γκλάντιο» ονομάζεται «Κόκκινη προβιά». Σύμφωνα με το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ», που το Νοέμβρη του 1990 αποκάλυψε την υπόθεση, ο παρακρατικός μηχανισμός του ΝΑΤΟ συμπεριλάμβανε κρύπτες με χιλιάδες όπλα που είχαν τοποθετηθεί κάτω από δημόσια κτίρια ή ακόμα και εκκλησίες και έναν αριθμό «εκπαιδευμένων» να αναλάβουν δράση εφόσον το απαιτούσε η εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα. Η συμφωνία της «Κόκκινης προβιάς» υπογράφηκε στις 25 Μάρτη του 1955 από τον πρωθυπουργό Παπάγο και το στρατηγό της CΙΑ Τράσκοτ. Πρόσχημα, βέβαια, ο «κομμουνιστικός κίνδυνος». Η παρακρατική ομάδα στην Ελλάδα αποτελούσε, σύμφωνα με το «Σπίγκελ», «μια από τις πιο σκληρές ομάδες μάχης του ΝΑΤΟ». Ας σημειωθεί ακόμα: Ένας από τους αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών, που γνώριζαν ακριβώς τα καθήκοντα και το δυναμικό των κρυφών μονάδων της ΝΑΤΟικής «Κόκκινης προβιάς», ήταν ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος
Χούντα
Η δικτατορία των συνταγματαρχών ήταν ένα από τα «εξαιρετικά» δημιουργήματα του ΝΑΤΟ και των Αμερικανών. Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ ήταν αυτοί που σχεδίασαν και οργάνωσαν το πραξικόπημα. Το πλήθος των παραστρατιωτικών οργανώσεων που είχαν διαβρώσει το στρατό και δρούσαν στη χώρα, όπως ο περιβόητος ΙΔΕΑ, που κορυφαίο του στέλεχος ήταν ο Γ. Παπαδόπουλος, ήταν δικά τους δημιουργήματα. Αναφορικά με τη στάση της Ουάσιγκτον και του ΝΑΤΟ στη χούντα των συνταγματαρχών, αποκαλυπτικό είναι το τηλεγράφημα της 13ης Γενάρη 1968 του Στέιτ Ντιπάρτμεντ προς τον τότε Αμερικανό πρέσβη στην Αθήνα:
«1. Αποφασίσαμε να κινηθούμε βραχυπρόθεσμα προς μία σχέση συνεργασίας με το καθεστώς της Αθήνας. Το σχέδιό μας είναι πρώτον να συμβουλευτούμε εντός της βδομάδας στην Ουάσιγκτον με τους εκπροσώπους του ΝΑΤΟ και έπειτα να σας εξουσιοδοτήσουμε να κάνετε επίσημο τηλεφώνημα στον Πιπινέλη. Η τυπική επαφή με τους υπουργούς της χούντας δε θα πρέπει να εξουσιοδοτηθεί για την ώρα αλλά είναι ορατή ως το επόμενο βήμα (…)».
Από «Σεπτεμβριανά» μέχρι Ίμια και Μαδρίτη
Στα «καλά» του ΝΑΤΟ θα πρέπει, μεταξύ άλλων, να προστεθούν και οι σφαγές των Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη το 1955 όπου και πάλι το ΝΑΤΟ δηλώνει «παρών» με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, Τζ. Ντάλες, να στέλνει επιστολή στην Αθήνα καλώντας την να μην αντιδράσει και να επιδείξει πνεύμα καλής θέλησης «χωρίς χρονοτριβή (για) την ενότητα της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας, που κλονίστηκε με την επιδείνωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων».
Όσο για τα Ίμια και τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, αυτά, μετά τα γεγονότα του 1996, ήρθαν να επικυρωθούν με τη ΝΑΤΟική συμφωνία της Μαδρίτης, το 1997.
Βάσεις
Κομβικό για τη δράση του ΝΑΤΟ στοιχείο, αποτελεί και το σταθερά διευρυνόμενο πλέγμα των αμερικανονατοϊκών βάσεων τόσο στη χώρα μας όσο και στο Κόσσοβο, στην ΠΓΔΜ, στην Αλβανία, στη Βουλγαρία, στη Ρουμανία κ.α., δημιουργώντας μεθοδικά, χρόνο το χρόνο, ένα πολύ επικίνδυνο τόξο στρατιωτικών υποδομών, σ' έναν αδυσώπητο ανταγωνισμό με τη Ρωσία, που διατηρεί ακόμα ισχυρές προσβάσεις στην περιοχή, αλλά και την Κίνα, που επεκτείνει τα συμφέροντά της μέσω του «Νέου Δρόμου του Μεταξιού». Είναι ευνόητο ότι τόσο η Ελλάδα όσο και οι χώρες της περιοχής, στο πλαίσιο αυτού του ανταγωνισμού, μετατρέπονται σε στόχους, ακόμη και πυρηνικούς, με ολέθριες συνέπειες για τους λαούς αυτών των χωρών.
Ο κατάλογος της 70χρονης «ανθρωπιστικής» δράσης του ΝΑΤΟ και των κρατών μελών του είναι μακρύς:
Κορέα, Βιετνάμ, Χιλή, Γιουγκοσλαβία, Ιράκ, Αφγανιστάν, Παναμάς, Κούβα, Κύπρος, Παλαιστίνη, Γρανάδα, Λιβύη, Συρία, Νικαράγουα, Σαλβαδόρ, Ινδοκίνα, Λίβανος, Φιλιππίνες, Σομαλία, Δομινικανή Δημοκρατία, είναι μερικά μόνο από τα σημεία του κόσμου που γνώρισαν και γνωρίζουν την θηριωδία του.
Είκοσι χρόνια από την έναρξη της επίθεσης του ΝΑΤΟ κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, κανείς δεν ξεχνά ότι τουλάχιστον 2.500 πολίτες σκοτώθηκαν και περισσότεροι από 12.500 άνθρωποι τραυματίστηκαν κατά τη διάρκεια των 78 ημερών βομβαρδισμού, έγιναν καταστροφές ύψους άνω των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ρυπάνθηκε το περιβάλλον με απεμπλουτισμένο ουράνιο και άλλα μη συμβατικά και απαγορευμένα όπλα, καταστράφηκαν περιουσίες πολιτών και υποδομές.
Η Γιουγκοσλαβία χρησίμευσε ως πειραματικό εργαστήριο για επεμβάσεις που ακολούθησαν στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία.
Αν θα ήθελε λοιπόν κάποιος να περικλείσει σε μια φράση την εμπειρία της Ελλάδας από τη συμμετοχή της στο ΝΑΤΟ, είναι ότι δεν υπάρχει στιγμή της ελληνικής ιστορίας από την είσοδο της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ που ο ιμπεριαλιστικός οργανισμός να μην έχει παίξει το ρόλο:
– αφενός του υπονομευτή της δημοκρατίας στο εσωτερικό της χώρας (από τους Πιουριφόι και την εκτέλεση Μπελογιάννη μέχρι την χούντα των συνταγματαρχών) και
– αφετέρου της έκθεσης του τόπου στους κινδύνους που συνεπάγεται η εμπλοκή στην ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία.
Μια εμπλοκή που πριν οι κυβερνήσεις του παλιού δικομματισμού και τώρα του ΣΥΡΙΖΑ υπηρετούν και αναβαθμίζουν, προσφέροντας την ελληνική επικράτεια ως μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, καλώντας το ΝΑΤΟ σε ρόλο τάχα «ναυαγοσώστη» προσφύγων στο Αιγαίο, λειτουργώντας σαν «γεωστρατηγικός μεντεσές» (κατά την ορολογία Πάιατ) του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή, μετατρέποντας την χώρα σε ταχυδρόμο του ΝΑΤΟ στην Βόρεια Μακεδονία και διατηρώντας ελληνική στρατιωτική παρουσία υπό τις διαταγές του ΝΑΤΟ, σε Κοσσυφοπέδιο, Μαυροβούνιο, Αφγανιστάν και τώρα στα Σκόπια. Οι ρόλοι μεντεσέ στα σχέδια των ΗΠΑ, που πρόθυμα αναλαμβάνει η κυβέρνηση, δεν την καθιστούν παράγοντα σταθερότητας, αλλά παράγοντα κινδύνων για τους λαούς. Πάνε τους ανταγωνισμούς ένα βήμα παραπέρα, ενώ διαμορφώνουν το έδαφος για να φουντώνουν εθνικισμοί και αλυτρωτισμοί που αξιοποιούνται κάθε φορά από τους εθνικιστές. Μια ματιά γύρω μας, αρκεί για να μας πείσει. Από τη Συρία και τη Λιβύη, μέχρι την Ουκρανία και τα Βαλκάνια οι ανταγωνισμοί είναι που ανάβουν το φυτίλι του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των επεμβάσεων. Ο λύκος δε μπορεί να γίνει αρνί.
Η μόνη λύση είναι να πάρουν την τύχη στα χέρια τους οι εργαζόμενοι, ο λαός. Να δυναμώσουν την αλληλεγγύη και την κοινή δράση με τους γείτονες λαούς, να βάλουν εμπόδια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ, στην εμπλοκή της χώρας σε αυτούς.
Δυναμώστε το ΚΚΕ παντού,
γιατί στέκεται με συνέπεια στην πρώτη γραμμή και σε αυτό τον αγώνα, αποκαλύπτοντας τα σχέδια αλλά και τις αιτίες των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, οργανώνοντας τον αγώνα ενάντιά τους. Είναι αυτό που διεκδικεί την αποδέσμευσή από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, με το λαό να έχει στα χέρια του την εξουσία και την οικονομία.
Κλείνοντας, θέλω να σας θυμίσω τους στίχους του μεγάλου μας ποιητή Γιάννη Ρίτσου
Η ειρήνη είναι τα σφιγμένα χέρια των ανθρώπων
είναι το ζεστό ψωμί στο τραπέζι του κόσμου
είναι το χαμόγελο της μάνας.
Μονάχα αυτό.
Τίποτ' άλλο δεν είναι η ειρήνη.
Και τ' αλέτρια που χαράζουν βαθειές αυλακιές σ' όλη τη γης
ένα όνομα μονάχα γράφουν:
Ειρήνη. Τίποτ' άλλο. Ειρήνη.