Όσον αφορά τον κανονισμό και τα τέλη για τα τραπεζοκαθίσματα των καταστημάτων στους κοινόχρηστους χώρους, δηλαδή στα πεζοδρόμια και τις πλατείες μας, η όλη συζήτηση βασίζεται άρθρο 5 Π.Δ. 499/96, όπου αναφέρεται ότι επιτρέπεται η κατ’ εξαίρεση τοποθέτηση τραπεζοκαθισμάτων σε περιορισμένα τμήματα των κοινόχρηστων χώρων.
Εδώ δεν μιλάμε ούτε για κατ’ εξαίρεση ούτε για περιορισμένα τμήματα.
Ας δούμε όμως το πλαίσιο που έχει διαμορφωθεί ιδιαίτερα στο κέντρο του δήμου όπου έχουμε:
- Γιγάντωση του κέντρου σε διασκεδαστήριο
- πίεση για τη συμπίεση του προσφυγικού οικισμού και
- πίεση για την αλλαγή των χρήσεων γης από αμιγούς κατοικίας σε γενικής κατοικίες
- τρομακτικών διαστάσεων προβλήματα: Κυκλοφορίας και στάθμευσης των αυτοκινήτων, όχλησης, ασφυκτικής κατάληψης του δημοσίου χώρου και παραβατικότητας.
- Παρεμπόδιση της Ελεύθερης διακίνησης Ιδεών και της πολιτικής δράσης
- Τάση συγκέντρωσης της εστίασης με αλυσίδες καταστημάτων, franchise κλπ με τις χειρότερες σχέσεις εργασίας και την εργοδοτική αυθαιρεσία στο έπακρο. Με μεροκάματα της πείνας, χωρίς ένσημα, απολύσεις εργαζομένων που διεκδικούν τα δικαιώματά τους και βέβαια το θάνατο του ντελιβερά πέρυσι το καλοκαίρι.
Βέβαια αυτή η εικόνα που έχει διαμορφωθεί δεν έρχεται από το πουθενά, αλλά είναι αποτέλεσμα του αστικού σχεδιασμού, αποτυπώνεται και στο ΡΣΑ, στη φάση της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Επιβεβαιώνεται ο εχθρικός προς τα λαϊκά συμφέροντα και τις ανάγκες χαρακτήρας της.
Εμείς από την πλευρά μας θεωρούμε πως απόλυτη προτεραιότητα πρέπει να είναι η διασφάλιση των ελεύθερων και κοινόχρηστων χώρων από το Δήμο και η ελεύθερη και ανεμπόδιστη χρήση τους από τους πεζούς, κατοίκους και επισκέπτες.
Για παράδειγμα και σε αντίθεση με τον προωθούμενο κανονισμό, να διασφαλίζεται και όχι να ακυρώνεται ο πεζόδρομος της Δεκελείας, που, παραθέτοντας και ένα ιστορικό στοιχείο, είναι θεσμοθετημένος από το ‘34. Ενώ στα πεζοδρόμια να διασφαλίζεται η ελεύθερη κίνηση στην πλευρά του δρόμου και βέβαια να περιορίζεται το ωράριο μουσικής.
Συνολικά, οι δημοτικοί σύμβουλοι της Λαικής Συσπείρωσης καταψηφίζουμε τον κανονισμό, γιατί θα έπρεπε να κινείται στην κατεύθυνση του περιορισμού και όχι της επέκτασης της επιχειρηματικής δράσης εις βάρος των ελεύθερων χώρων του δήμου.
Όμως ο κανονισμός αυτός, κινείται στο σύνολο του στο πνεύμα του Καλλικράτη και του Κλεισθένη, λειτουργεί στη λογική της εμπορευματοποίησης - της οικονομικής εκμετάλλευσης - των δημόσιων χώρων. Είναι εισπρακτικός με ετήσια προπληρωμή ενώ δεν κάνει καμία διάκριση μεταξύ των μεγάλων εκμεταλλεύσεων εστίασης και αναψυχής του κέντρου των μικρομάγαζων που δίνουν ζωή στη γειτονιά.
Βλέπουμε για παράδειγμα, ότι τα πεζοδρόμια και οι πλατείες μας φαντάζουν ως θέσεις προς ενοικίαση για τους μεγαλομαγαζάτορες όπου με απόφαση του Δημάρχου, μπορούν να νοικιάσουν ακόμα και το πρόσωπο του διπλανού μαγαζιού ή κατοικίας.